From Kargimokalake
Jump to navigation Jump to search
Title A Taxi Ride to the Jvari Monastery
Author Lorenzo Gianni, Manuel Primitivi
Date 2024-09-17

ტაქსით გასეირნება ჯვრის მონასტერში

ჩვენ გვსურს ვისარგებლოთ ჩვენი თავისუფალი დროით შაბათ-კვირას, თუმცა, ჯერ კიდევ გამოუცდელებმა საქართველოს უზარმაზარ ქვეყანაში, გადავწყვიტეთ გასულიყო თბილისის გარეთ, რათა მოვინახულოთ ოდესღაც დედაქალაქი: მცხეთა. თუ მცხეთამდე მისვლა ადვილი გვეჩვენებოდა, ჩვენი პირველი დაბრკოლება სწორედ შესაბამისი სატრანსპორტო საშუალების პოვნა იყო. ტაქსის მძღოლმა, რომელიც რუსულად ლაპარაკობდა, შემოგვთავაზა იქ წაყვანა, ცრუ მტკიცებით, რომ მცხეთისთვის მარშუტკები არ იყო. ადგილობრივების არასწორი მიმართულებების გავლის შემდეგ, დიდუბის მოძრაობა და ტუალეტის ძებნა, საბოლოოდ ვიპოვეთ მარშუტკას მცხეთაში გასასვლელი ადგილი. მოგზაურობა დაიწყო. და ჩვენ გაგვიმართლა, რომ ვიპოვეთ ორი ადგილი, იმის ნაცვლად, რომ დავდგეთ, თუმცა ხანმოკლე მგზავრობაზე.
მცხეთის ხედი ჯვრის მონასტრიდან
ისტორიული ქალაქი ლამაზია თავისი უძველესი გარეგნობით. მისი ზომა თითქმის ზღაპრულ ატმოსფეროს ანიჭებს. სამწუხაროდ, გარკვეულ ადგილებში, ტურისტების შედარებით დიდი ბრბო, მათთან შედარებით, რაც რომში შეგიძლიათ ნახოთ, ანგრევს მცხეთის რელიგიურ სიმშვიდეს, აქცევს ძველი ქალაქის მთავარ გზას ქართული სამზარეულოს, ხელოსნობისა და ტრადიციების ტურისტულ ვიტრინად. ხაჭაპურის შემდეგ ძველი დედაქალაქის ზემოდან დანახვის სურვილი გაგვიჩნდა. ამიტომ, ჩვენ დავჯავშნეთ Bolt: დანიშნულების ჯვრის მონასტერი. ამიტომ ველოდით ლურჯ მანქანას, რომელსაც ბერძნული სახელის მქონე მამაკაცი მართავდა. ის იყო თავისებური პერსონაჟი, რომელმაც რამდენიმე წლის საზღვარგარეთ ყოფნის შემდეგ გადაწყვიტა სამშობლოში დაბრუნებულიყო, რათა მანქანით და მეგზური ყოფილიყო ტურისტებისთვის საქართველოსა და მეზობელ ქვეყნებშიც კი. მანქანა კარგად იყო აღჭურვილი წყლის ბოთლებით და ქოთნებით მაწონით, უგემრიელესი ქართული იოგურტით. საინტერესოა, რომ კაცს შეეძლო არა მარტო ქართული, გერმანული და რუსული ლაპარაკი, არამედ იტალიურიც კი, ენა, რომლის დახვეწას და ყოველდღიურად პრაქტიკას ცდილობდა. ალბათ, ეს იყო მისი იღბლიანი დღე, რომ იპოვა ორი იტალიელი! საუბარი სასიამოვნოდ დაიწყო, ჩვენ კითხვებს ვუსვამდით მის ცხოვრებას, გამოცდილებას და ქვეყანას და ისიც იგივეს აკეთებდა. მისი ამბის ყველაზე საინტერესო ასპექტი იყო მისი გადაწყვეტილება, გამხდარიყო მეგზური და მძღოლი საქართველოში. ამ არჩევანის მთავარი დასაბუთება იყო მარტივი, მაგრამ მომხიბლავი: ახალი ადამიანების შეხვედრა. მას უყვარს დისკუსიები და მცირე საუბრები ადამიანებთან მთელი მსოფლიოდან, ამავე დროს აღფრთოვანებულია თავისი ქვეყნის ულამაზესი ბუნებით და ხედებით. საკმაოდ არატრადიციული სტრატეგია, რომელსაც ის იღებს, ხშირად ცვლის სამუშაო დღის საწყის წერტილს. იმ დღეს, შემთხვევით, მცხეთაში იყო. იმ პროგრესთან ერთად, რაც გვეგონა, რომ მოკლე მგზავრობა იქნებოდა, საუბარი სწრაფად დაიწყო მიმართულების შეცვლა. ის სულ უფრო მეტად ინტერესდებოდა იტალიური ენით, ცდილობდა ჩვენთან ერთად ევარჯიშებინა (თუნდაც ღირსეული შედეგებით) და გვისვამდა კითხვებს, თუ როგორ უნდა გვეთქვა კონკრეტული რამ. ჩვენ იმდენად დიდი სურვილი გვქონდა გაგვეზიარებინა ჩვენი ცოდნა და მძღოლი ისე იყო ორიენტირებული იტალიურის მოხეტიალე გაკვეთილზე, რომ ვერც ერთმა ვერ გააცნობიერა, რომ უკვე მონასტერში უნდა ვყოფილიყავით.
ჯვრის მონასტერი
ამასობაში ნავიგატორთან ერთად შევამჩნიეთ ცალკეული ფენომენი: ჩვენს თვალწინ განუწყვეტლივ იზრდებოდა დანიშნულების ადგილზე მისასვლელად მითითებული დრო და ჯვარი აღარ იყო ჩვენს თვალწინ. მძღოლმა ჩვენი დაბნეულობა დაინახა და გვკითხა, თბილისისკენ მივდიოდითო. ამ კითხვის შემდეგ, ალბათ, კიდევ უფრო დავიბნევით და ავუხსენით, რომ ჯვრის მონასტერში გვინდოდა წასვლა. მიუხედავად იმისა, რომ ჩვენი უფრო პესიმისტური ნაწილი თვლიდა, რომ ამ ეტაპზე შეუძლებელი იყო მონასტერამდე მისვლა და ყურადღებას ამახვილებდა იმაზე, თუ როგორ უნდა გამოსულიყო ამ არასასიამოვნო სიტუაციიდან, მძღოლი არ დანებდა. მან კიდევ ერთხელ გაამახვილა ყურადღება ქუჩაზე და ამ მომენტისთვის მაინც დატოვა თავისი პოლიგლოტური სული. სწრაფი შემობრუნებით მან ბოდიში მოიხადა შექმნილი უხერხულობისთვის და ბოლოს ჩვენმა პატარა ცისფერმა მანქანამ მონასტერს მიაღწია, რომელსაც თან ახლდა იტალიურად კითხვებისა და პასუხების ჟონგლირების კიდევ ერთი გრძელი სერია. ჩვენ უხალისოდ მივიღეთ Bolt-ის მძღოლის შეთავაზება, რომ დაგველოდებინა, რომ ქალაქში დაგვებრუნებინა იმავე ფასად, როგორც პირველი მოგზაურობა. როდესაც ის მანქანიდან გადმოვიდა, ჩვენ საკმაოდ გაოგნებულები ვიყავით მამაკაცის უხეში გარეგნობით. თუმცა, კიდევ უფრო ცნობისმოყვარე იყო მძღოლის სავარძელი, დაფარული ქაფიანი დაფებით, რაც, ყოველ შემთხვევაში, მგზავრის თვალში, საქართველოს ქუჩებში მართვას კიდევ უფრო ნაკლებად აადვილებდა. მონასტრის მონახულების შემდეგ მცხეთაში დავბრუნდით და ეს მოგზაურობა არაფრით განსხვავდებოდა პირველისგან (გარდა იმისა, რომ გზაში რუსი ბიჭი აწია ორიოდე კილომეტრით): მოკლე, მაგრამ ინტენსიური იტალიური გაკვეთილი. საღამოს და მომდევნო დღეებში ვფიქრობდით ჩვენს საინტერესო და უჩვეულო შეხვედრაზე. მიუხედავად იმისა, რომ მძღოლმა, რა თქმა უნდა, გაზარდა თავისი იტალიური ლექსიკა, ჩვენ ასევე ვისწავლეთ ღირებული გაკვეთილი: ეძიეთ ურთიერთობა თქვენს გარშემო მყოფ ადამიანებთან, თუნდაც და, ალბათ, განსაკუთრებით მათთან, ვისაც გარეგნობის მიხედვით თუ ვიმსჯელებთ, ცოტა რამ აქვთ გაზიარებული თქვენთან. ჯუსრაც მთავარია, ჩვენ პირველი შეხედვით მივიღეთ ქართული ტაქსის გამოცდილება. მძღოლების მომხიბლავი და შთამბეჭდავი გამოცდილების მოსმენისას, ჩვენ გირჩევთ პერიოდულად შეამოწმოთ მიმართულებები.

A Taxi Ride to the Jvari Monastery

We like to take advantage of our free time at the weekends, yet, still inexperienced in the vast country of Georgia, we decided to go just outside of Tbilisi to visit what was once the capital: Mtskheta. If reaching Mtskheta looked easy to us, our first obstacle was precisely to find the proper means of transport. A taxi driver, who spoke Russian, proposed to take us there, trying to convince us by falsely claiming that there were no marshrutkas for Mtskheta. After having wriggled through incorrect directions from locals, the traffic of Didube, and the quest for a toilet, we finally found the right place of departure of the marshrutka to Mtskheta. The journey began. And we were lucky enough to find two seats, instead of having to stand for the, albeit short, ride.

View of Mtskheta from Jvari Monastery

The historical city is lovely in its ancient appearance. Its size confers an almost fairy atmosphere. Unfortunately, in certain spots, the relatively big crowds of tourists, nothing compared to those you might see in Rome, ruin Mtskheta's religious peace, transforming the old city's main road into a touristy showcase of Georgian cuisine, craftsmanship and traditions.

After a khachapuri, we felt the urge to see the old capital from above. Therefore, we booked a Bolt: destination Jvari Monastery. Hence, we waited for the blue car driven by a man with a Greek-resembling name. He was a peculiar character, who, after having lived for several years abroad, decided to come back to his home country to drive, and be a guide for, tourists around Georgia, and even neighbouring countries. The car was well-equipped with water bottles and pots of matsoni, a delicious Georgian yoghurt. Interestingly, the man could not only speak Georgian, German and Russian, but even Italian, the language that he was now trying to improve and practise daily. Perhaps, it was his lucky day to find two Italians! The conversation started enjoyably, as we were asking questions about his life, experiences and country, and he was doing the same. The most interesting aspect of his story was his decision to become a guide and driver in Georgia. The main rationale behind this choice was simple, yet fascinating: meeting new people. He likes to have discussions and small talks with people from across the world, while admiring the beautiful nature and views of his country. A rather unconventional strategy that he adopts is changing the starting point of his working day often. That day, by chance, he was in Mtskheta. With the progress of what we thought would have been a short drive, the conversation started to rapidly change direction. He was increasingly becoming interested in the Italian language, trying to practice it with us (even with decent results), and asking us questions on how to say specific things. We were so eager to share our knowledge, and the driver was so focused on his itinerant Italian lesson, that none of us realised that we were already supposed to be at the monastery.

Jvari Monastery

Meanwhile, we noticed a singular phenomenon with the navigator: the indicated time to reach our destination was continuously growing in front of our eyes, and Jvari was not in our line of sight anymore. The driver perceived our state of confusion, and asked us if we were heading towards Tbilisi.

After this question, we were probably even more confused, and we clarified to him that we wanted to go to the Jvari Monastery. While our more pessimistic part thought it impossible at this point to reach the monastery, and it was focusing on how to get out of this inconvenient situation, the driver did not give up. He focused once again on the street, leaving behind, at least for the moment, his polyglot spirit. With a quick U-turn, he apologised for the inconvenience and finally, our small blue car reached the monastery, accompanied by another long series of juggling of questions and answers in Italian. We reluctantly accepted the Bolt driver's offer of waiting for us to take us back to the city for the same price as the first journey. When he got out of the car, we were quite bewildered by the scruffy appearance of the man. Yet, even more curious was the driver's seat, covered by foam boards that, at least to a passenger's eye, made driving in the Georgian streets an even less easy activity. After visiting the monastery, we returned to Mtskheta, and this journey was no different from the first one (besides lifting a Russian guy for a couple of kilometres along the way): a brief but intense Italian lesson.

In the evening, and for the following days, we reflected upon our interesting and unusual encounter. While the driver has certainly increased his Italian vocabulary, we have also learnt a valuable lesson: seek interactions with the people that surround you, even, and perhaps especially, with those that, judging by their appearance, seem to have little to share with you. Just as importantly, we had a first glance at the Georgian taxi experience. While listening to the fascinating and absorbing experiences of the drivers, we recommend checking the directions every now and then.